Την πλήρη επαναφορά των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο επιχειρεί ανοιχτά πλέον η Τουρκία.

Ο αρχηγός της τουρκικής διπλωματίας, ο υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου μίλησε για τουρκικό έδαφος στα Ίμια.

Είπε χαρακτηριστικά ο Μεχμέτ Τσαβούσογλου, σύμφωνα με την εφημερίδα Μιλιέτ:

«Η χώρα μας δεν έχει αλλάξει την πολιτική της για τις βραχονησίδες. Το Καρντάκ (Ίμια) είναι τουρκικό έδαφος. Όσο κυβερνάμε δεν έχει αλλάξει η πολιτική μας τόσο στο νομικό όσο και στο de facto καθεστώς των νησιών του Αιγαίου. Δεν αποδεχόμαστε την υπάρχουσα κατάσταση ».

Είναι μια δήλωση που ακολοθεί την προκλητική ρητορική της Τουρκίας και  των προκλητικών δηλώσεων Ερντογάν, τόσο για τη συνθήκη της Λωζάνης και την Κύπρο, αλλά και για το καθεστώς των νησιών.

Στην γραπτή απάντηση του Τσαβούσογλου, τονίζεται επίσης ότι "Βασικά διεθνή έγγραφα που σχετίζονται με τα νησιά του Αιγαίου ανήκουν στην συνθήκη της Λωζάννης (1923) και στην συνθήκη ειρήνης του Παρισίου (1947). Οι συμφωνίες αυτές για τα νησιά του Αιγαίου περιέχουν λεπτομερείς διατάξεις σχετικά με την κυριαρχία και την αποστρατικοποίηση τους. Συμπεριλαμβανομένου του θέματος αυτού στη χώρα μας, όλα τα θέματα του Αιγαίου και οι απόψεις που σχετίζονται με τη λύση τους, έγιναν δημόσια γνωστά". Είπε ακόμα ότι επί Ετσεβίτ έγιναν διερευνητικές συνομιλίες ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, το 2002 και τόνισε ότι η Τουρκία δεν αποδέχεται την υπάρχουσα κατάσταση.

Απ' την πλευρά Ελλάδας το Υπουργείο Εξωτερικών τονίζει ότι ανάλογες δηλώσεις δεν βοηθούν στο κλίμα καλής γειτονίας υπογραμμίζοντας ότι το καθεστώς των νησιών δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση. Αναλυτικά η ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών αναφέρει:

«Η κυριαρχία της Ελλάδας επί των νησιών της στο Αιγαίο, συμπεριλαμβανομένων των Ιμίων, είναι αδιαμφισβήτητη και κατοχυρώνεται από το Διεθνές Δίκαιο. Ανεύθυνες αναφορές περί του αντιθέτου είναι προκλητικές, καθότι το νομικό καθεστώς των νησιών και των βραχονησίδων του Αιγαίου είναι σαφές και έχει ρητώς καθοριστεί από σειρά Διεθνών Συμφωνιών του προηγούμενου αιώνα. Όποιος αγνοεί αυτή τη διεθνή νομική πραγματικότητα δεν συμβάλλει στην εμπέδωση κανόνων καλής γειτονίας, αντίθετα τους υπονομεύει».