Πάνε 17 χρόνια που πρώτο έκανε την εμφάνιση του εκείνο το ριάλιτι γνωστό ως «Βig Brother», όπου καθήλωσε όλη την Ελλάδα και σημείωσε τηλεθέαση ρεκόρ. Έκτοτε πολλά ριάλιτι ξεκίνησαν να προβάλλονται μέχρι, που επήλθε η κάθοδος τους και τώρα..ξανά προς τη δόξα τραβά.

 

Θα μπορούσε να αναλογισθεί κανείς το «Τρούμαν Σόου», που έχει αναδείξει την ψυχολογία του κοινού στην θέαση ενός ριάλιτι. Τί είναι αυτό, που πραγματικά τραβά το κοινό στο να βλέπει τέτοιου είδους προγράμματα, που σε κοινή ομολογία συνάδουν με την έννοια της υποκουλτούρας; Σημειώνουμε, εδώ ότι τα ριάλιτι έχουν κοινό, που εσωκλείει όλα τα μορφωτικά επίπεδα. Συνεπώς, τι κάνει έναν άνθρωπο να θέλει να παρακολουθήσει το κόψιμο των μαλλιών της τάδε κυρίας επενδύοντας το χρόνο του σε κάτι που σε 5΄δεν θα το θυμάται καν;

Ευθύνεται άραγε ο σκανδαλοθηρικός χαρακτήρα που διεγείρει την περιέργεια του κοινού; Η ψευδαίσθηση της συμμετοχής και της καθοδηγητικής παρέμβασης του κοινού στα δρώμενα; Φυσικά, υπάρχει και κάποιου είδους ρεαλιστικότητας των όσων λαμβάνουν χώρα σε εκπομπές τύπου "ριάλιτι σόου"ασκώντας γοητεία στο κοινό. 

 

Πόσο επιβλητικός και μεγαλεπήβολος φαίνεται ο δεσποτικός ρόλος του τηλεθεατή, όταν μπορεί να δεχθεί και να απορρίψει τα πρότυπα που του πλασάρονται; Εκείνη τη στιγμή ο ίδιος θεωρεί πως έχει τη δυνατότητα αλλαγής , είναι έτσι όμως; Πόσο πραγματικά μένει κάποιος ανεπηρέαστος από τα ριάλιτι, όσο κατάπτυστα και να τα θεωρεί;

 

Ναι, είναι η εποχή που τα σόσιαλ μίντια έχουν ανοίξει τον δίαυλο επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης και που η διάδοση ενός προγράμματος θα οδηγήσει στη θέαση της τηλεοπτικής υποκουλτούρας με αργά βήματα.

 

Από την άλλη σε μία κοινωνία, που ο ρόλος των δελτίο ειδήσεων έχει καταρριφθεί και όπου το πολιτικό της σύστημα  έχει εξευτελιστεί είναι τελικά ένοχη η υποκουλτούρα; Ένα κοινό σίριαλ απέχει πραγματικά από ένα ριάλιτι ή ο διθενισμός καλά κρατεί; Θα μπορούσε να γίνει μία παρομοίωση με το τζανγκ φουντ, όλοι ξέρουμε πως δεν είναι υγιεινό, ωστόσο σίγουρα όλοι το επιζητάμε άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Μήπως τα ριάλιτι είναι αυτό, τελικά μία διέξοδος για να ξεφύγουμε από μία πραγματικότητα για λίγο, παρότι ξέρουμε πως δεν θα προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στη ζωή μας; Μήπως η θέαση της ζωής των άλλων είναι ένας τρόπος για να σταματήσουμε να βλέπουμε λίγο τη δική μας ζωή;