Ο ιταλικός Νεορεαλισμός εμφανίζεται στη δεκαετία του '40 και του '50 στην γειτονική Ιταλία. Συνοπτικά,ο ιταλικός νεορεαλισμός ήρθε για να παρουσιάσει την αλήθεια όπως είναι χωρίς το μελό και τους αισθηματισμούς ή τις υπερπαραγωγές που υπήρχαν πριν από το πόλεμο. Κύριος εκφραστής της υπήρξε ο Βιττόριο ντε Σίκα, αλλά και ο Ρομπέρτο Ροσελλίνι. Ο Κλέφτης Ποδηλάτων είναι μία ταινία σύμβολο για τον ιταλικό νεορεαλισμό, καθώς απεικονίζει την πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ρώμης.
Συγκεκριμένα,η ταινία διαδραματίζεται λίγα χρόνια αργότερα από τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και πραγματεύεται την ιστορία ενός ανέργου, πατέρα και συζύγου του Antonio Ricci . Όταν τελικά κατάφερε να βρει μια δουλειά, ως αφισοκολλητής χρειαζόταν ένα ποδήλατο, έτσι δίνει όλες του τις οικονομίες για να το αποκτήσει. Το παράδοξο είναι πως του το κλέβουν απ'την πρώτη κιόλας ημέρα, απογοητευμένος και απελπισμένος αποφασίζει παρορμητικά να κλέψει και ο ίδιος ένα ποδήλατο, αλλά συλλαμβάνεται αμέσως. Ωστόσο, ο ιδιοκτήτης βλέποντας τον γιο του να ξεσπά σε κλάματα για την σύλληψη του πατέρα του τον αφήνει να φύγει. Η ταινία τελειώνει με τον ίδιο και το γιο του Bruno να κατευθύνονται στο σπίτι τους.
Η εν λόγω ταινία θεωρείται ότι είναι το ιδανικότερο παράδειγμα του ιταλικού νεορεαλισμού, καθώς συγκεντρώνει ρεαλιστικό περιβάλλον, ερασιτέχνες ηθοποιούς και τη δραματικότητα και τη σκληρότητα της καθημερινής ζωής των απλών ανθρώπων.
Θεωρείται μία ταινία σταθμός για τον κινηματογράφο, καθώς μπόρεσε να παρουσιάσει ρεαλιστικά τι συμβαίνει και πως είναι μία χώρα μετά τον πόλεμο. Μία ταινία σύμβολο, που μπόρέσε να αναδείξει την φτώχεια ενός λαού, αλλά και την προσπάθεια ανασύστασης του μετά από τον πόλεμο χωρίς υπερβολές και αοριστία. Ο Vittorio De Sica κατάφερε να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη με απλές τεχνικές τον πόνο και το μόχθο της καθημερινότητας. Η ταινία κέρδισε το ειδικό βραβείο Όσκαρ , ως καλύτερη ξένη ταινία το 1950 δηλαδή 7 χρόνια πριν καθιερωθεί αυτή η κατηγορία!